Wina musujące, czyli „wypełnione” bąbelkami dwutlenku węgla, powstają na całym świecie. Wielkim ich zagłębiem jest Francja, gdzie oprócz szampana i crémants powstaje ich niezliczona ilość. W Hiszpanii powstają także ogromne ilości miejscowej cavy. Znanymi wytwórcami win musujących są kraje północnej Europy, częściowo z uwagi na zimny klimat podobny do szampańskiego, oraz na ich popularność wśród tamtejszych konsumentów. Niewielkim, choć ważnymi producentami są Czechy, Słowacja i Austria. Wielkim wytwórcami są Rosja, Ukraina i Białoruś. Sporą tradycją, jeszcze z czasów monarchii austrowęgierskiej szczycą się Węgry, zwłaszcza okolice Budapesztu, podobnie jak Bułgaria i Rumunia. Takie wina wielką karierę zrobiły również w Nowym Świecie, np. w Australii i Kalifornii. Zaś największy sukces jakościowy odniosły wina południowoafrykańskie robione metodą tradycyjną, zwane tam cap classique. Z krajów europejskich konieczne jest wymienienie Wielkiej Brytanii, która zrobiła bodaj największych postęp w ostatnich dekadach. Tamtejsze wina są dziś często droższe od szampanów! Z kolei we Włoszech jest mnóstwo win określanych jako spumante, które – jeśli posiadają apelację i nie są to prosecco – prawie zawsze są robione metodą szampańską (np. słynna franciacorta).

Najczęstszą metodą wyrobu win musujących, nie licząc tych otrzymywanych na zasadzie saturacji (gazowania), jest tzw. metoda zbiornikowa. Tutaj, po otrzymaniu wina bazowego, jest ono poddawane wtórnej fermentacji nie w pojedynczych butelkach (czego wymaga metoda szampańska), ale w wielkim, zamkniętym tanku z dodatkiem cukru i drożdży, po czym – ciągle pod tym samym, naturalnym ciśnieniem – jest filtrowane i rozlewane do butelek. Na żadnym etapie nie dodaje się tutaj sztucznego CO². Dwoma najbardziej znanymi winami robionymi w ten sposób są włoskie wina asti spumante i prosecco. Większość niemieckich sektów także powstaje w zbiornikach.

(źródło: M.Bardel, W. Gogoliński, Wiedza o winie. Tom I. Podstawy, Kraków 2015)