Nebbiolo. Włoska, bardzo specyficzna odmiana uprawiana głównie w Piemoncie, gdzie daje najlepsze wina od barolo, barbaresco, roero i langhe, po alpejskie caremy. Dla światowych winiarzy ma jedną zasadniczą wadę – nie udaje się praktycznie nigdzie poza Piemontem, a przynajmniej nie da się stworzyć z niej nawet podobnej jakości win. Choć, co oczywiste, próbują wszyscy – od Kalifornii, poprzez Europę Środkowo-Wschodnią, na Australii kończąc. Niepowodzenia te wynikają po części z faktu specyficznych nisz klimatycznych w Piemoncie, obficie nawiedzanych przez mgły (nazwa nebbiolo pochodzi od włoskiego nebbia – „mgła”), które mu nie tylko nie szkodzą, ale bez których wręcz nie może się obejść.

Wymogi klimatyczne sprawiają, że nawet w Piemoncie obszar jej upraw ogranicza się do kilku rejonów i kilku procent powierzchni wszystkich winnic. To ma zasadniczy wpływ na cenę win z tego szczepu. Nebbiolo daje bardzo ekstraktywne, taniczne, trwałe (zaliczane do najbardziej długowiecznych na świecie), mocne wina, niemal ostre, o wysokiej zawartości kwasów. Z wiekiem dojrzewają, stając się niemal aksamitne, nie tracąc jednocześnie swojej gęstości i nabierając niezwykle złożonych zapachów. Charakterystyczne dla nebbiolo aromaty to nuty powideł śliwkowych, wiśni w likierze, jeżyn, czarnej porzeczki, czarnych jagód, a także aromat fiołków i róży z nutą dymu i skóry. Jest odmianą bardzo kapryśną, czasami porównywaną pod tym względem do pinot noir. Najlepsze efekty daje na glebach wapiennych i marglowych, zwłaszcza w winnicach leżących w okolicach Alby, na prawym brzegu Tanaro – na obszarze, skąd pochodzą barolo i barbaresco. Świetnie udaje się też w lombardzkiej apelacji Valtellina. Zapiski o jej uprawie pochodzą już z XIV wieku.

Inne nazwy: spanna, chiavennasca.