Pinot Noir. Należy do wielkiej rodziny rodziny pinotów i uważana jest za jedną z najszlachetniejszych odmian. Jest głównym czerwonym szczepem uprawianym w Burgundii i Szampanii, ale szeroko spotykanym dziś na całym świecie. Na terenie Burgundii, skąd najprawdopodobniej się wywodzi, był przypuszczalnie uprawiany przynajmniej od IV wieku (choć pierwsze zapiski pochodzą dopiero z wieku XIV). Stamtąd łatwo i szybko rozprzestrzenił się w środkowej i wschodniej Europie, głównie za sprawą klasztorów zakładanych przez cystersów.

Odmiana jest bardzo wymagająca i dojrzewa późno. Nie jest odporna na choroby, wymaga dobrego nasłonecznienia i nie jest zbyt wydajna. Daje wina słabo zabarwione, które – z uwagi na różnorodność nisz klimatycznych i metod winifikacji – bardzo trudno jednoznacznie scharakteryzować. Znaczące różnice można zauważyć nawet w winach pochodzących z sąsiednich winnic w samej Burgundii.

Odmiana najlepiej udaje się na glebach wapiennych i w niezbyt ciepłym klimacie. Wina młode, średniej klasy, mogą być nieco ostre i kwasowe. W najlepszym burgundzkim wydaniu (Pommard, Volnay, Vosne-Romanée), po wieloletnim dojrzewaniu daje genialnie owocowe i złożone wina. Zupełnie inne podejście do pinot noir panuje w Nowym Świecie, gdzie producenci starają się uzyskać młodsze i ciemniej zabarwione wina, nadające się do szybszej konsumpcji. Bardzo popularna jako podstawa win musujących na całym świecie.

Najbardziej charakterystyczne dla tej odmiany aromaty to nuty jeżyn, malin, wiśni, śliwek, owoców leśnych, migdałów, trufli oraz fiołków.

 

Inne nazwy: pinot nero, pinot negro, spätburgunder, blauburgunder, rulandské modré, rulandské červené, burgundac crni, klevner.